Η καμιλλα Μαγιερ ηταν γερμανιδα.Οταν την πρωτοδα θα’ταν γυρω στα σαραντα.Στη Μασσαλια ειχε τεντωσει το σχοινι της τριαντα μετρα πανω απ’το πλακοστροτο,στην πλατεια του Παλιου Λιμανιου.Ειχε νυχτωσει.Προβολεις φωτιζαν το οριζοντιο σχοινι στα τριαντα μετρα.Για να φτασει ως εκει περπατουσε πανω σ’ενα αλλο,πλαγιο σκοινι διακοσια μετρα,που ξεκινουσε απ’το εδαφος.Στα μισα της ανηφορικης διαδρομης,για να ξεκουραστει,γονατιζε με το’να ποδι στο σκοινι κι ακουμπουσε το κονταρι στο μηρο.Ο γιος της,γυρω στα δεκαξι,την περιμενε σε μια μικρη εξεδρα,εφερνε μια καρεκλα στη μεση του σχοινιου,ενω εκοινη ερχοταν απ’την αλλη ακρη,εφτανε στο οριζοντιο σκοινι,επερνε την καρεκλα,τη στηριζε μονο στα δυο ποδια και καθοταν.Ολομοναχη.Και επειτα κατεβαινε,παλι μονη...Κατω,ολα τα κεφαλια ηταν χαμηλωμενα και τα χερια σκεπαζαν τα ματια.Το κοινο αρνιοταν στην ακροβατιδα τη φιλοφρονηση να την κοιταξει καταματα τη στιγμη που αγγιζε το θανατο.
-Κι εσυ,μου λεει αυτος,τι εκανες;
-Την κοιτουσα.Να τη βοηθησω,να τη χαιρετισω που οδηγησε το θανατο στα κρασπεδα της νυχτας,για να τη συντροφεψει στην πτωση της και στον δικο της θανατο.
Ζαν Ζενε -μεταφ.χριστοφορος λιοντακης-
